Obowiązki raportujących instytucji finansowych w świetle ustawy o wymianie informacji podatkowych (CRS)
- wątpliwości interpretacyjne dotyczące przekazywania informacji
za pośrednictwem podmiotów trzecich
Raportujące instytucje finansowe, zgodnie z ustawą CRS obowiązane są do wykonywania czynności określonych w art. 27 ust.1. Zapisy ustawy zezwalają jednakże (w art. 29), na korzystanie przez raportujące instytucje finansowe z usług innych podmiotów w zakresie wykonywania przez nie obowiązków, jakie nakłada na te instytucje w/w ustawa. Przedmiotowe uprawnienie nie dotyczy jednak przekazywania informacji o rachunkach raportowanych oraz o rachunkach nieudokumentowanych. Obowiązek ten raportujące instytucje finansowe muszą wykonywać samodzielnie.
Na rynku funduszy inwestycyjnych pojawiają się w związku z powyższym wątpliwości interpretacyjne co do wykładni przedmiotowego zapisu i rozumienia sformułowania „przekazywanie informacji”.
Jest to o tyle istotne zagadnienie, iż rzadko która raportująca instytucja finansowa posiada infrastrukturę techniczną umożliwiająca jej samodzielne wypełnianie obowiązków raportowych. Oczywiście dotyczy to podmiotów, których bazy liczą się w tysiącach czy dziesiątkach tysięcy rekordów. W takich sytuacjach, podmioty zobowiązane korzystają najczęściej z usług świadczonych przez agentów transferowych, którzy realizują na rzecz raportujących instytucji finansowych czynności wynikające z ustawy CRS. Agenci transferowi oprócz niezbędnej wiedzy merytorycznej swoich pracowników, posiadają bowiem infrastrukturę techniczną umożliwiającą przetwarzanie i wysyłanie dużej ilości danych.
W związku z powyższym, kluczowym jest jednoznaczne ustalenie zakresu zakazu określonego w art. 29 ustawy CRS a przede wszystkim jego prawnej interpretacji.
Wydaje się uzasadnione uznanie, iż sformułowanie „przekazywanie informacji” winno być rozumiane w kontekście składania przez raportującą instytucje finansową określonego rodzaju oświadczenia, nie zaś oceniane wyłącznie poprzez fakt technicznego wykonania przedmiotowego obowiązku. Z punktu widzenia zarówno wykładni językowej, jak i przede wszystkim celowościowej normy prawnej zawartej w art. 29 ustawy CRS, przyjąć bowiem należy, iż przekazywanie informacji dotyczy złożenia przez raportującą instytucję finansową oświadczenia o rachunkach raportowanych oraz o rachunkach nieudokumentowanych.Techniczny sposób przekazania przedmiotowego oświadczenia pozostaje poza uregulowaniem normatywnym powyższego zapisu i nie podlega reżimowi art.29.
Wobec powyższego, fakt przekazywania informacji o rachunkach raportowanych oraz o rachunkach nieudokumentowanych należy rozpatrywać w kontekście składanego przez raportującą instytucję finansową oświadczenia w formie podpisania pliku CRS-1 certyfikatem kwalifikowanym. Obowiązek ten nie może być scedowany na rzecz podmiotów trzecich, i za niedopuszczalną należałoby uznać sytuację, w której to podmioty trzecie składałyby w imieniu i na rzecz raportującej instytucji finansowej tego rodzaju oświadczenia. Dopuszczalne zaś pozostaje skorzystanie z infrastruktury informatycznej podmiotu trzeciego celem przekazania w/w informacji Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej.
Trafność niniejszej interpretacji wydaje się potwierdzać schemat działania Ministerstwa Finansów, które dokonuje weryfikacji czy przekazany przez raportującą instytucję finansową plik opatrzony jest podpisami osób upoważnionych ( do urzędu skarbowego składany jest formularz UPL-1 wskazujący osoby uprawnione ze strony instytucji zobowiązanej do autoryzacji przekazywanych informacji). Weryfikacji w związku z tym podlega de facto tożsamość osób składających w imieniu raportowanej instytucji finansowej oświadczenia o rachunkach raportowanych oraz o rachunkach nieudokumentowanych. Ministerstwo Finansów nie weryfikuje zaś danych podmiotu, który technicznie przekazał raportowany plik ani systemów, za pośrednictwem których przekazania to nastąpiło.
Ewa Czarnecka - Radca Prawny, Kierownik Zespołu Obsługi Prawnej i Compliance w PKO Finat.
Artykuł ukazał się 16.08.2017 w serwisie www.fispoland.com